گیاه چای (Camelia Sinensis) برای اولین بار بیش از 3000 سال پیش در جنوب شرقی چین کشف و کشت شد. برگ‌های چای را در ابتدا جویده می‌کردند یا به صورت پودر ریز آسیاب می‌کردند تا با آب داغ در کاسه‌های چای که روی پایه‌های لاکی یا چینی قرار می‌گرفتند.
یکی از اولین سوابق مکتوب یک قوری چینی مقصود در سلسله یوان در کتابی که یک قوری بنفش زیشا را که از محقق چینی سان دائومینگ خریداری شده بود، نشان می‌دهد.
هم بزنید. در قرن اول قبل از میلاد، مردم چین شروع به جوشاندن برگ های چای کردند، اما تا قرن چهاردهم رایج ترین آماده سازی امروزی ایجاد نشد.
خیساندن برگ های چای در آب داغ. با گسترش این روش در سراسر چین، یک ظرف هدفمند برای دم کردن چای ساخته شد. این قوری های اولیه از خاک رس زیشا بنفش و چینی ساخته می شدند.
از قرن هفتم، برگ‌های تخمیر شده چای سیاه به صورت آجر فشرده می‌شد. هزاران مایل از چین از طریق زمین های دشوار به تبت، نپال و در سراسر هیمالیا منتقل شود.
شبکه وسیعی از مسیرهای کاروانی به نام «جاده اسب چای» توسعه یافته است که هنوز هم وجود دارد. نمونه‌ای از قرن نوزدهم از این منطقه حاوی تزئینات مفصلی است که نشان می‌دهد گلدان برای استفاده در مراسم مذهبی یا عروسی طراحی شده است.
آرواره های یک ماکارا (هیولا دریایی) در اطراف دهانه و دسته اژدها، نقوش آشنای بودایی است که در سراسر مناطق هیمالیا تبت، لاداخ و بوتان یافت می شود.
از این قابلمه برای سرو چای با برگ شل یا چای کره استفاده می‌شد که با جوشاندن تکه‌های آجر چای در آب تهیه می‌شد تا دم‌کرده‌ای تیره ایجاد شود، که در آن کره، شیر، آرد جو و نمک سنگ با هم مخلوط می‌شد.
اروپایی ها برای اولین بار در نیمه اول قرن هفدهم، دوره ای از اکتشافات و تجارت دریایی، با چای – همراه با سایر کالاهای لوکس جدید مانند ادویه جات، ابریشم و لاک روبرو شدند.
